Cyprus 2021

Klik hier 😀 voor alle foto's

Omdat ik op 11 november vanwege de nieuwe maatregelen niet naar Marokko kon vertrekken heb ik besloten om toch naar de zon te vertrekken!

Gelukkig had ik een flexibel ticket en heb dat om kunnen boeken. In plaats van Marrakesh land ik op Cyprus. Ook niet verkeerd met 6 zonuren per dag in november en een gemiddelde temperatuur van 22°-24°. Lekker 2 weken even helemaal niets en genieten van het moois, overdenken wat is geweest en met een blik naar de toekomst.

De auto heb ik inmiddels geregeld want het plan is om de 1e week lekker te luieren en de 2e week er op uit met de auto. Een route heb ik inmiddels ook voor een groot deel maar ook nu leg ik niets vast...waar ik ga slapen is altijd weer een verrassing! Of dat net zo gemakkelijk gaat als in Azië? Geen flauw idee 😀!

₸ Liefs Suzanne ₸

11 november

Om  7.30 vertrekt het vliegtuig naar Larnaca op Cyprus. Om toch een beetje uitgerust aan de reis te beginnen slaap ik de nacht daarvoor in het Ibis hotel bij Schiphol. Na een zeer korte nacht neem ik de shuttle naar het vliegveld en ben ik voorbereid op een lange rij bij de incheckbalie. De verhalen die ik daarover gelezen had deden het ergste vermoeden maar na een lange wandeling naar balie 1a was ik direct aan de beurt. Na dezelfde lange wandeling terug was ik even het spoor bijster. Ik moest nl ter hoogte van balie 10 naar boven voor de veiligheidscheck. Daar gekomen was alles afgezet met lint. Potverdorie……maar na wat omwegen kom ik uiteindelijk waar ik moet zijn.

Er is het één en ander veranderd op Schiphol de laatste 2 jaar. Dat viel me ook op toen ik iets te drinken wilde halen. Man oh man wat een prijzen! Maar goed, je hebt zin in koffie of niet hè.

Na een voorspoedige vlucht van 4,5 uur in een vol vliegtuig land ik op Larnaca en als de deur open gaat voel je de warmte al binnen stromen. Wat heerlijk ook om de zon te zien! Dat wordt genieten de komende twee weken. Na wat extra controles bij de douane mag ik de koffer op gaan halen en kan ik op zoek naar de bushalte. Na 9 minuten wachten stopt de bus en ik vraag aan de chauffeur of hij mij aan wil geven wanneer ik bij het San Remo hotel ben of in ieder geval In de buurt ben. Zo gezegd zo gedaan en we stoppen langs een verlaten stoffige weg. Hij wijst wat naar rechts en ik stap uit en ga op pad met Google Maps en gelukkig is het hotel snel gevonden.

Bij het openen van mijn kamerdeur was het net of ik In de jaren 70 stapte. Mijn bed, kaptafel en stoel zijn pastel blauw groenig met ronde vormen. Hoe het er ook uitziet ik denk dat ik deze nacht heel goed zal slapen en Misschien droom ik wel weg in een jaren '70 droom. 

Na het avondeten rol ik mijn bed in, Ik ben kapot. Het is nog maar 19.30u maar ik kan mijn ogen bijna niet meer open houden…….al snel bevind ik mij in dromenland.

12 november

Na een heerlijke nacht waarin ik toch 11 uur heb geslapen word ik uitgerust wakker en verheug me op het ontbijt. Het plan is om vandaag Larnaca te gaan ontdekken. De bedoeling was dat ik een fiets zou huren maar helaas het hotel had ze niet en een hotel In de buurt had ze wel maar ze zagen er zo slecht uit dat ik maar snel ben doorgelopen. Op mijn gemak ben ik naar het kasteel aan de kust gelopen. Het is een kasteel uit het Ottomaanse rijk en gebouwd om de stad te beschermen. Later is het als gevangenis gebruikt en ook de Engelse en Duitse heersers hebben het gebruikt om de stad te beschermen.

Vervolgens loop ik een klein stukje verder de kerk van Sint Lazarus binnen. Een prachtige kerk, Grieks Orthodox met onder In de kelder een aantal oude graftombes. Ik bespaar jullie een uitgebreide beschrijving 😀 maar voor de geïnteresseerden plaats ik een link: https://www.bijzondereplaatsen.nl/cyprus/agios-lazaros.htm

Omdat foto’s maken mij, qua ogen en focus, niet zo makkelijk af gaat heb ik toch maar een statief mee genomen. Dat lijkt een stuk makkelijker maar ik moet er wel enorm mee zeulen waardoor het toch nog weer een gedoe wordt. Maar ja, Het is dat of wazige foto’s, er zit niets anders op dan even door te bijten.

Voor ik het weet is deze dag voorbij en ik besluit om lekker aan zee een kopje thee te gaan drinken. Het is niet zo druk want het is al einde seizoen. Er liggen nog wel wat mensen op een ligbed maar het waait best wel hard, mij trekt het in ieder geval niet.

Een reisverslag maken is tegenwoordig zo gemakkelijk. Terwijl je vroeger hele verhalen zat te typen spreek ik nu de tekst in en wordt dit omgezet naar tekst. Die uitvinding is goud waard!

Helaas is het verslag over de kerk in Larnaca nog zonder foto’s. Ik kom erachter dat mijn foto’s op de verkeerde kaart zijn weggeschreven en voor die kaart heb ik geen kaartlezer meegenomen, domme pech. Ik ga eerst op zoek naar zo’n ding dus de foto's houden jullie nog tegoed! De komende dagen zal ik niet veel ondernemen dus ik zal jullie niet lastig vallen met verhalen over hoe lekker het aan het zwembad of de zee is. Mocht ik toch iets gaan ondernemen waarvan ik denk dat jullie dat misschien leuk vinden om te te lezen dan meld ik maar weer. Voor nu ga ik genieten van de zon en het lekkere eten 😀.

14 november

Vandaag is het zondag en een mooie dag om met de bus naar Nicosia te gaan. De wandeling naar de bushalte is een half uurtje. En het is een ritje van 1 uur en 15 minuten. Waarom ik bedacht dat vandaag een mooie dag is weet ik niet maar met mij waren er nog zeker 100 anderen die dit dachten! En nee, niet allemaal toeristen maar mensen die op Cyprus wonen. En dan met name de mensen die in de horeca werken. Er zijn voor deze busreis ongeveer 3 haltes voor we Larnaca uit zijn en per halte staan mensen uit een ander werelddeel. Zo is er een halte Azië, hier stappen alleen Filipijnse-Indonesische-Vietnamese dames in, geen mannen gezien. Dan de halte Afrika waar zowel mannen als vrouwen instappen. Als laatste de halte Cariben. De mooiste rastavlechten en kleurige kleding…iedereen op zijn zondags gekleed. Dus een bonte stoet van busreizigers vertrok naar Nicosia en jawel…..ik mocht ook mee. Oh ja, er zit een Griekse man in de rij naast mij die zo ontzettend zijn bes doet om oogcontact met mij te maken…..helaas man, ik ben niet geïnteresseerd. Sowieso niet hoor maar als je tanden bruiner zijn dan je ogen ben je de afgelopen jaren toch echt iets vergeten bij het opstaan.

De rit ging verder voorspoedig al kan de chauffeur best worden opgegeven voor de slechtste chauffeur van Cyprus. Regelmatig worden van links naar rechts geslingerd in de bus en moet hij op het laatst remmen voor een stoplicht waardoor de bus al voor de helft het kruispunt blokkeert. Maar goed, we komen veilig aan in Nicosia en met dan aan Google Maps weet ik al snel de weg naar de overgang naar het Turkse deel te vinden. Het is druk in de stad. Het lijkt of iedereen zijn benauwde appartementje is uitgekomen om frisse lucht te happen. De terrassen zitten vol en omdat Cyprioten niet echt rustig praten is het een lawaai van jewelste. Voor ik de ‘grens’ overga trakteer ik mezelf eerst op een kopje koffie en heb ik mooi zicht op alle druk gebarende mensen. Heerlijk is dat toch he, mensen kijken.

Uiteindelijk kom ik bij de overgang naar noord Cyprus. Na een aantal paspoortcontroles en het laten zien van mijn QR code loop ik zonder problemen door. Gelijk zie je dat de sfeer heel anders is. Het is echt net of ik een Turkse bazaar binnen loop. Cyprus wordt verdeeld door een groene lijn waardoor deze lijn ook door Nicosia loopt. Lopend langs deze groene lijn zie ik regelmatig zijstraten die hermetisch zijn afgesloten met betonblokken en o wee als je er een foto van wilt maken. Deze blokkades zijn zowel aan de noord als zuidzijde waartussen dus een soort niemandsland is. Als ik even door een kiertje gluur zie ik hoog onkruid, vergane gebouwen en straten vol begroeiing. Ik denk dat hier echt nooit iemand komt. Het is en blijft een bijzondere situatie. Naast alle troosteloosheid kom ik ook mooie art tegen. De gebouwen zijn hier en daar opgeleukt met graffiti. Sommigen zijn ware kunstwerken!

Na een paar uur ronddwalen waarbij ik me toch echt heb verbaasd over de troosteloosheid van de gebouwen en leefomstandigheden van zijn inwoners, loop ik weer terug naar de overgang en stap, zonder al te veel gedoe, weer het Griekse deel in. Om 15.30 zit ik weer in de bus terug met ongeveer de zelfde bonte verzameling mensen. Het was een leuke dag met veel indrukken.

Even wat historische achtergrond: Nicosia is meer dan 3000 jaar oud en heette toen Ledra. In 1192 werd de stad de hoofdstad van Cyprus met de naam Nicosia. Sinds 1975 is de stad verdeeld in een Grieks en een Turks deel met een grens dwars door de stad. Het stuk niemandsland tussen noord en zuid wordt bewaakt door de Verenigde Naties.

Kijken wat morgen weer gaat brengen 😀

16 november

Hoteldingetjes heb jij die ook? Zit je op het toilet valt je oog op een sticker op de muur: alle toiletpaper in de mand en NIET in het toilet. Onzeker geworden kijk je nog een keer, staat er echt ALLE? Ja verdorie, het staat er echt. Nou, ik gooi bij die hitte dàt toch echt niet in het mandje hoor. Burgerlijk ongehoorzaam doe ik waar ik mij comfortabel bij voel….doortrekken die handel!

En dan de geluiden in een hotel. Het is redelijk stil moet ik zeggen, in november zijn er weinig toeristen. Op mijn gang zijn weinig kamers bezet maar boven mij slapen wel wat gasten. Even een gewetensvraag..... Ik weet niet hoe jij dat doet maar bij gebruik van het toilet doe ik altijd heel erg mijn best om geluidloos te plassen. Ik wel….........mijn bovenburen niet🙄. Na een lange nacht lijkt het wel of er een kraan open wordt gezet en de straal midden in het watergedeelte van de pot wordt gespoten. Wat een kabaal. Later in de eetzaal vraag je je af……wie is nou die lawaaipisser (excusé moi 😂).

Naast het hotel staat een kliniek. Of het nu voor dementerenden is of psychiatrische patiënten, ik weet het niet maar het brengt wel leven in de brouwerij. Vanaf mijn balkon kan ik het goed observeren. Er wordt veel geschreeuwd en zo zie ik dat sommigen dagelijkse gewoonten hebben en anderen alleen suffig in de (rol)stoel zitten. Alhoewel zitten…., ze worden zittend naar buiten gebracht en in no-time hangen ze in de stoel. Billen van de zitting en nog net met de oksels aan de armleuning hangen ze, schreeuwend om hulp naar de 3 zusters die, druk rokend en met elkaar pratend, geen oog hebben wat er gebeurd. Gisterenavond was er enorme ophef. De ene patiënt sleurde de andere uit de stoel, van binnen naar buiten en gooide hem op de grond. En wederom….de zusters waren erg druk met roken. Ben maar vertrokken want kon het niet meer aan zien. Wat een trieste manier om op het eind van je leven te wachten.

Vandaag beloofd een warme dag te worden, 28° en weinig wind. Dan kun je maar 1 ding doen….naar het strand. Dus ik heb een paar uur heerlijk aan de zee gelegen tot de wind wat harder begon te waaien. Op mijn lijstje stond nog een bezoek aan het zoutmeer van Larnaca en de Hala Sultan Tekke moskee. Het is vanaf mijn strandbedje een tocht van een kleine 10 km heen en terug. Dus dat moet nog wel lukken en met goede moed ga ik op pad. Eerst nog even wat brede wegen en rotondes passeren en goed opletten want ze rijden hier links. Dus....kijk je eerst naar links.....heel tegennatuurlijk en ik kijk voor de zekerheid gewoon zes keer links, zes keer rechts.....Bij het zoutmeer (wat is het toch enorm groot!) aangekomen besluit ik af te dalen naar het meer en een groot deel langs het droge zout te lopen. Het is een hele trip met veel bochten. Helaas zijn er nog geen pelikanen geland voor de winter. Dat zou het uitzicht helemaal prachtig hebben gemaakt.

Na kilometers lopen kom ik op een heel smal pad van 60 cm uit. Dit komt uiteindelijk uit bij de moskee maar het eind is nog niet in zicht! Degenen die mij beter kennen weten dat smalle paadjes niet goed gaan i.c.m. mijn dubbelzicht en evenwicht. Ik slinger als een dronken kroegtijger over het pad en ben blij dat ik er uiteindelijk ben. Wat een ellende….ik moet ook nog terug over dat pad!

Snel een sjaal om mijn schouders geslagen en mijn Indonesische sarong om mijn middel geknoopt en een stoel opgezocht. Ik ben kapot! Als ik bijgetrokken ben kijk ik op mijn gemak rond.

De moskee ziet er aan de buitenkant prachtig uit maar de binnenkant zou wel wat aandacht kunnen gebruiken. Het valt mij ietwat tegen en na een klein half uur keer ik weer terug…..wederom als een dronken kroegtijger 😂.

Na het avondeten rol ik rond 21 uur mijn bed in en neem mij voor morgen helemaal niets te doen, maar dan ook helemaal niets!

Over het zoutmeer: Het zoutmeer van Larnaca is niet meer in gebruik als kunstmatig zoutmeer voor de winning van zout. Het ligt tussen de Hala Sultan Tekke-moskee en het vliegveld van Larnaca. In 1991 werd de winning van zout gestaakt omdat het zout te sterk vervuild was. Oppervlakte: 15,85 km² Gemiddelde diepte: 1 m, Aangewezen als werelderfgoed: 11 juli 2001

Over Hala Sultan Tekke Moskee: Het complex bestaat uit een moskee met minaret, een mausoleum, een begraafplaats en woonverblijven voor mannen en vrouwen. Het woord Tekke of Zawiya (klooster) duidt op een gebouw dat bestemd was voor bijeenkomsten van een soefi-gemeenschap of tariqa.

Op ongeveer 6.5 km van Larnaka, met uitzicht over het meer, is Hala Sultan Tekke het graf van Umm Haram, de vrouw van Ouvadas Ibn-as Samiz, een generaal van Moavias die de eerste Arabische invasie op het eiland in 649 vóór Christus leidde. Zij stierf tijdens die invasie toen ze van haar ezel viel. De Hala Sultan Tekke werd gebouwd op de plaats waar ze stierf, maar de exacte datum is niet bekend. Aanvankelijk was het een eenvoudig graf, dat later werd omgebouwd tot moskee. Het graf is bedekt met groen fluweel en wordt afgeschermd met traliewerk. Sommige archeologen denken dat het graf van Umm Haram een monolithisch graf uit de prehistorie is (1700-1050 voor Chr). Volgens de legende is één van de stenen die het graf bedekken, opgehangen in de lucht. Hala Sultan Tekke is één van de heiligste Moslimgraven en wordt elk jaar door duizenden bedevaarders bezocht. De moskee werd gerenoveerd in 1816. In 2002 werden er nieuwe renovaties en verbouwingen uitgevoerd met fondsen van UNOPS. Archeologische opgravingen in hetzelfde jaar brachten aan het licht dat de omgeving rond het zoutmeer niet bewoond werd sinds de Neolithische tijd.

18 november

Vanmorgen zat ik al op tijd in de bus naar het vliegveld om de huurauto op te halen. Ik vond het best spannend want het is al weer een paar jaar geleden dat ik links heb gereden. En dan die rotondes hier..........die zijn zo groot en soms raak je in verwarring omdat de tekens op de wegwijzers niet te lezen zijn. Maar goed, het is gelukt en om even te 'oefenen' ben ik maar gelijk de bergen in gereden.

Als eerste gestopt bij de kerk Panagia Angeloktisi in Kiti. Prachtige kerk met mozaïek uit het jaar 1200. De koster van de kerk heeft me een rondleiding gegeven met uitgebreide uitleg. Kort komt het er op neer dat het mozaïek alleen door engelen gemaakt kan zijn, zo mooi en vernuftig is het. Vandaar ook de naam Angeloktisi.

Na een heerlijk glas vers sinasappelsap op het dorpsplein reis ik verder naar mijn volgende bestemming, Panagidia Galaktotrofousa Monastery.

Een klein klooster waar nu nog maar 2 monniken wonen. Nadat ik al mijn charme in de strijd heb gegooid wil de monnik wel even op de foto. Maar bij 1 houdt het toch echt op hoor. Onwennig staat hij voor de camera en kijkt een beetje zuinig in de lens. Uiteindelijk kijkt hij toch min of meer blij naar het resultaat. Nadat ik uit de gebedsruimte kom vraagt hij of hij mij wat mag laten zien. Ik kijk verbaasd want erg praterig was hij niet maar vooruit....ik ga met hem mee. We komen in de ruimte waar ze herinneringen hebben hangen. Zo ook krantenknipsels uit de jaren '50 met afschuwelijke beelden van de slachting door de turken onder de kloosterleden. Er is toen, overigens door geheel Cyprus, een spoor van dood en verderf achter gelaten door de turken. Bij vertrek wil hij mij wat geven en een ketting rijker loop ik het klooster uit.

Ik heb nog genoeg tijd over en besluit naar het Stravrovouniklooster te rijden. Ik weet dat vrouwen niet in het klooster mogen komen maar wel in de naastgelegen kapel. De rit naar de bergtop schijnt fantastisch te zijn dus ik ga graag naar boven. Na wat haarspeldbochten kom ik dan op 700 meter hoogte. Dat is niet hoog hoor ik je denken maar als je het moet lopen is het best een stukje.....

Het tripje was de moeite waard, ook al mocht ik alleen in de kapel kijken. Inmiddels was het al wat later in de middag en om voor donker uit de bergen te zijn, rond half 5 begint het al te schemeren, had ik nog een best ritje voor de boeg.

Ik kan terugkijken op een geslaagd eerste rit en heb weer mooie dingen gezien. Ik krijg steeds meer zin om verder de bergen in te gaan!

19 november

Mooi op tijd schuif ik aan voor het ontbijt en check ik uit bij het hotel. Het is weer een prachtige dag en als eerste rijd ik naar het centrum van de Limassolvallei. Hier bevindt zich het Kolossi kasteel. Een prachtig vierkant bouwwerk waarvan ik mooie foto's heb gemaakt die ik helaas niet kan laten zien. Ik had de verkeerde kaart geselecteerd.....grrrr. Mijn camera heeft 2 verschillende kaarten en ik ben de kaartlezer vergeten en kan er één dus niet uitlezen.

Vervolgens ben ik verder gereden via de snelweg richting de rots van Aphrodite. Ik had me er niet echt een voorstelling van gemaakt maar daar aangekomen was het behoorlijk druk. Volgens de legende zou Aphrodite, de godin van de schoonheid bij deze rots uit de golven van de zee zijn geboren. Voor mij blijft het gewoon een rots net als alle anderen en al snel ga ik verder, ik heb nog even te gaan voor ik bij het hotel ben.

Aan het eind van de middag ben ik op de plaats van bestemming: hotel Panareti hotel coral bay. Blij verrast zie ik dat ik een studio heb met een huiskamer, 2 badkamers en slaapkamer. Dat maakt het lawaai van mijn Engelse buurman wel weer goed. Onze studio's zijn met elkaar verbonden door een tussendeur en dat geeft best wel lawaai, zeker omdat de buurman graag de radio op standje luid heeft staan. Terwijl ik een rustig wakker worden type ben is hij een vroeg luidruchtige muziek-minded type. Maar hé, ik ben op vakantie dus ik klaag niet!

20 november

Na een goede en lange nacht ga ik weer op pad. Het plan was om vandaag bij het zwembad te liggen om een beetje kleur op mijn wangen te krijgen. Helaas dachten de weergoden daar anders over en begon de dag behoorlijk bewolkt.

Dan maar weer op kloostertoer. Daar hebben ze er hier toch genoeg van. Als eerste stond het Agios Neophytos klooster op het programma. Ook weer een bijzonder klooster wat een grotwoning herbergt met prachtige fresco's van duizenden jaren oud.

Het weer werd steeds slechter, het ging steeds harder regenen en onweren. Rijden in de bergen werd nog meer een uitdaging met die haarspeldbochten maar ik was niet van plan om al terug te gaan.

De volgende halte is het Chrysoroyiatissa klooster.

Omdat het slecht weer is, is het er lekker rustig en zo kon ik op mijn gemak alles bekijken. In het klooster werd vroeger wijn gemaakt en ze hebben een enorme kelder met een voorraad waar je U tegen zegt. Alles achter slot en grendel natuurlijk maar de flessen zagen er behoorlijk oud uit. In welk klooster je ook komt, de monniken zijn overal even vriendelijk en vertellen graag over hun klooster.

Na zoveel kloosterindrukken besluit ik dat het tijd is om de bergen uit te gaan weer richting de kust. Hoe verder ik daalde hoe mooier het weer werd. Ik had ondertussen best wel trek gekregen en ben heerlijk aan het strand in een makkelijke stoel geploft en heb mijzelf getrakteerd op een overheerlijke smoothie en chicken kebab.

Na een uurtje of 2 werd het tijd om de zonsondegang te bekijken bij het scheepswrak Edro III. Dit schip uit Sierre Leone ligt er al sinds 2011 en zal voorlopig niet weggesleept worden. Dit omdat het gebied waar hij ligt beschermd is ivm schildpadden.

Helaas is de zon inmiddels verscholen achter de wolken en is het geen mooie zonsondergang. Maar ja, ik kan het in de boeken bijschrijven en het was wel leuk om het wrak even te zien.

Morgen trek ik verder de bergen in. En jawel, ook dan staat een klooster op het programma....ik kan er geen genoeg van krijgen lijkt het. Ik ben benieuwd wat morgen brengt, het weer schijnt ook niet zo denderend te worden.

21 november

Met het zonnetje vertrek ik uit mijn hotel aan de kust en ga op weg naar Fiti village. Dit stadje is bekend door het weven van kleedjes.

Het is er uitgestorven en slechts 1 winkel is open. Er komen 2 dames (zussen van 78 en 80 jaar) uit en begroeten mij. Ik vermoed dat ze mij al van ver hadden zien aankomen en zaten te wachten tot ik uit de auto stapte. Ze nodigen mij uit voor een kopje koffie en we kletsen gezellig wat terwijl ik een weefdemonstratie krijg. Het was gezellig maar ik moet weer verder, heb nog een lange reisdag voor de boeg en moet de bergen nog in. Voor ik op mijn volgende bestemming aankom rijd ik door de cedervallei. Wat een prachtige omgeving maar wat veel en behoorlijk scherpe bochten! Op de andere baan liggen nogal wat keien die naar beneden gevallen zijn. Ook op mijn weghelft liggen ze en het is slalommen om er tussendoor te rijden. En ja...soms lukt het niet en hoor ik een flinke klap. Ik gedachte roep ik telkens....geen lekke band please, niet hier in de bergen! Ik ben misschien 2 auto's tegen gekomen op het hele stuk. Onderweg wordt het weer steeds slechter, het regent, het is mistig en het onweert. Rijden in de bergen is verrassend afwisselend. Ik maak nog een tussenstop bij het Kykkos klooster. Een enorm complex vol mozaïeken. De één nog groter dan de andere.

Na een uurtje houd ik het voor gezien en ga richting Pedoulas waar het Mountain rose garden hotel op mij wacht. Een heel oud uit hout opgetrokken hotel wat tegen de berg is gebouwd. Het doet me een beetje denken aan hotels in Sapa Vietnam. Qua weer komt het ook wel overeen. Ik duik vroeg mijn overheerlijke bed in om morgen uitgerust veder te reizen naar Lefkara.

22 november

Vandaag een ritje van 3 uur voor de boeg maar door de bergwegen en door het "Max Verstappen bochtenwerk" lijkt het meer dan dat. De bedoeling is om naar Fikardou te rijden, een verlaten dorpje in de bergen. Daar aangekomen is het echt uitgestorven en ik kan dan ook heerlijk op het gemakje rondlopen me statief en camera. Zelfs een selfie gemaakt met dank aan de afstandsbediening die ik op het laatst nog in de rugzak gestopt heb. Na ruim een uur maar weer verder en ik moet zeggen dat ik de bochten toch behoorlijk zat begin te worden. Rond 14.00 uur kom ik aan in Lefkara, een idyllisch stadje met leuke straatjes. Maar eerst nog even een paar smalle steegjes nemen om bij Boutique hotel Lefkara te komen. Voorzichtig neem ik de bochten waarbij ik de spiegels nog net niet in moet klappen. Best spannend want hier was ik niet op voorbereid! Voor ik het wist zat ik in zo'n smal steegje en was keren of terug geen optie. Maar goed, ook dat heb ik prima doorstaan. De avond heb ik gezellig bij de open haard doorgebracht met 2 Duitse heren die op fietsreis waren. De één een vlotte prater, gek op Rusland en Latino festivals (nog nooit van gehoord maar ze zijn ook in NLD), de ander erg rustig en helemaal in to sport. Al kletsend vloog de avond om!

23 november

Na het bijwerken van mijn foto's en blog rijd ik aan het eind van de morgen weer naar Larnaka en check in in het Constantiana Beach Hotel apartement. Hier heb ik weer een eigen woonkamer met slaapvertrek. De laatste dag hoop ik dat de zon nog gaat schijnen want die laat ons vandaag nogal in de steek.

24 november

De ochtend begint goed de zon schijnt volop. Helaas komt rond 12 uur de wind van zee opzetten dus wordt het best wel koud. Ik besluit nog wat rond te lopen maar dit gaat helaas niet zo lekker meer de laatste dagen. De wrewf van mijn linker voet doet pijn en ik heb geen idee hoe dat komt. Denk dat het tijd wordt om naar huis te gaan.

25 oktober

Een allerlaatste berichtje van deze, voor mij toch wel heel speciale, trip. Een symbolisch filmpje. Ik ben geland en.....ik stijg weer op. Heb het alleen gedaan en het ging boven verwachting goed. Zelfs een weekje met de auto in de bergen is zonder problemen verlopen. Deze trip had ik heel hard nodig na alle commotie van de laatste 2 jaar. Het hoofd is leeg gemaakt en weer gevuld met nieuwe herinneringen. Maar....er is geen dag voorbij gegaan zonder even bij Teun stil te staan. Zonder hem is reizen zo anders. Niet minder mooi maar gewoon anders.