Marokko 2013 (rondreis)

Kik hier voor de foto's

Een start met obstakels

7 september 2013 Vanmorgen om 03.00 uur ging de wekker…..eindelijk mogen wij op reis. Onze vlucht vertrekt om 06.30 uur dus dat halen we met gemak. Op Schiphol de tassen op de band en helaas…..8 kg te veel. Zo stom van mijzelf….had maar voor 15 kg bagage geboekt maar het zat anders in mijn hoofd. Na 80 euro betalen en voor het gemak de kilo’s voor de terugweg naar 20 opgehoogd kunnen we eindelijk door de douane.

De vlucht verliep voorspoedig en voor ons gevoel stonden we al heel snel bij de balie van Europcar om onze auto op te halen.

Omdat dit nogal lang duurde dacht ik slim te zijn en ging alleen op pad om geld te pinnen. De hele procedure doorlopen, geen vuiltje aan de lucht….tot het moment dat het geld eruit zou moeten komen. Een dikke vette ERROR en mijn pasje blijft in de machine zitten. Heet zweet breekt je op zo’n moment wel uit. Sta je dan, geen geld, geen pasje en alleen nog maar een creditcard. Een bankbeamte aangeschoten maar die kon me niet verder helpen, het is zaterdag en ik moet bij de bank in de stad zijn….

Omdat we direct vanaf het vliegveld met onze rondreis zouden beginnen zag ik het gebeuren dat we bij start al in Marrakesh moesten overnachten….daar hadden we alle twee geen in in. Dan maar zonder bankpas en op goed geluk toch nog geld gepind met de overgebleven creditcard.

Als goedmakertje hebben we een grotere auto gekregen zonder extra te moeten betalen. Dat was toch aardig! Daar dachten we later trouwens wel anders over….

Na veel halsbrekende toeren om Marrakesh uit te komen zijn we dan eindelijk op weg. De auto is erg vies, stinkt naar rook en rammelt aan alle kanten. Maar….dat is heel gewoon hier dus we schieten een bergweg op richting Ouarzazate.

Teun rijdt erg rustig en op een prachtig plekje in de bergen geeft de auto een enorm geluid en wij durven niet meer verder te rijden. En nu…? Bellen naar de verhuurder op het vliegveld (wat ben ik toch blij met mijn prepaid telecom Maroc telefoonkaart). Hij neemt gelukkig direct de telefoon op maar zodra ik het probleem uitleg drukt hij mij in een wachtstand en komt hier de komende 2 uur niet meer uit….shit!!!!!

Ondertussen stopt een jongen die ons wel wil helpen…….dat hadden we wel hard nodig, Arabisch kennen we niet of nauwelijks en Frans is een prachtige taal maar om nu uit te leggen wat er aan de hand is….dat wordt lastig. De Marokkaanse jongen heeft net zo lang gewacht tot we iets hebben kunnen regelen en na 2 uur wachten kwam een ander auto. Gelukkig met iets minder kabaal onder de motorkap.

De planning was om Ouarzazate te bereiken maar om 18.00 uur waren we nog maar op de helft. Door een dorpje gekomen zagen we een hotel (stel je daar nou niet zoveel van voor) en besloten daar te overnachten. Morgen weer een dag en die kan alleen maar beter zijn. Helemaal gesloopt rollen wij om 20.30 uur ons bed in.

8 september 2013 Na een goede nacht zijn we al weer vroeg wakker en na een heerlijk ontbijt gaan we weer op weg naar Ouarzazate. Over de weg daar naar toe is niet zoveel te vertellen. We rijden door het Atlasgebergte en, net als met alles wat je veel ziet, raak je gewend aan de omgeving. Veel bergen, veel stenen, veel palmbomen en veel mannen op ezeltjes. Tja, daar hoef je geen reisblog vol mee te schrijven.

Op onze eindbestemming vinden we een leuk hotel, hotel Amlal. ‘s Middags het dorpje verkend en lekker op het terras gezeten met onze tablet en relaxen. We waren de enige gasten in het hotel, het is duidelijk buiten het toeristenseizoen want we zijn nog niet echt reizigers tegengekomen.

In het hotel maar het diner genomen, tajine berbere. Dit bestond uit kip met dadels en amandelen. Hier kunnen we heel kort over zijn: HEERLIJK!!!

Na een kopje muntthee weer een het dorp in geweest en je ziet dan gelijk dan de inwoners overdag binnen blijven omdat het zo warm is. ’s Avonds loopt iedereen over straat en is het een gezellige boel. Je bent trouwens wel een bezienswaardigheid hier, 2 bleekscheten over straat. Vroeg ons bed weer in want morgen een toch van 160 kilometer voor de boeg. We gaan richting de Sahara.

9 september 2013 Na een nacht op een niet zo geweldig bed weer rond 8.30 uur op pad richting Tamegroute. We rijden de kasbah route en over een enorme bergpas, onderweg nog steeds veel ezels en hun bereiders. Ook vrouwen die ineens uit de bosjes opdoemen met een enorme bos groen op de rug. We zijn een paar keer gestopt om ze op de foto te zetten maar helaas zijn ze daar niet echt van gediend, ze draaien ons de rug toe zodat we alleen hun rug met dat groen zien. Jammer…..

Na heel veel zand, vervallen huizen en verwarrende routeaanduidingen zijn we dan eindelijk op onze bestemming aangekomen, hotel Kasbah Sahara Sky. De planning is om 1 nacht in dit hotel te slapen en daarna op bivak te gaan met kamelen en de Touareg. Lekker in de zandbak rondrijden en overnachten in de woestijn. Teun weet nog niet of hij het zo leuk vindt maar ik weet uit ervaring dat slapen onder de sterren en overdag de rust in de woestijn echt heerlijk zijn. Hij gaat mee maar of het van harte is……????

En nu is het tijd om te relaxen, en weer de enige gasten in het hotel!!

As I walk through the valley of the shadow of ....

10 September Een lange stoffige weg voert ons naar Mhamid, de plek waar wij op de kameel vertrekken, de woestijn in. Omdat het ver boven de 30 graden is zullen we later vertrekken dan gepland, pas om half vijf. We hebben ons in die tussentijd prima vermaakt in het plaatsje zelf, lekker op iets van een terras gezeten tussen de locals. Daarnaast een beetje rondgelopen. Tijdens dit rondje door het dorp kwamen we langs de slager. Was wel weer even schrikken, er was een kameel geslacht en zijn hoofd en poten lagen op de stoep. We moesten er echt overheen stappen.

Om half vijf dus op de kameel gestapt, Teun als eerste. Nou bleek er iets niet goed te zitten want dat beest begint te steigeren….! Nou is een kameel best wel hoog en wil je daar niet vanaf vallen….. Alles weer opnieuw vastgemaakt en allebei gesetteld op zo’n beest gaan we op weg. Na een minuut of 10 wist ik het weer…..een kameel berijden is niet zonder hobbels. Stom van me dat ik dat vergeten was.

Al snel gaan we door een oase richting de zandduinen. Wat een stilte en wat is het mooi. Na een uurtje hobbelen zijn we in ons bivak aangekomen. We zullen hier samen met 2 Touareg verblijven. Ik klim al snel een duin op om de zonsondergang te zien. Wat is het prachtig, je hebt het idee alleen op de wereld te zijn.

Nadat de zon is ondergegaan krijgen we een maaltijd voor onze tent. Kaarsjes aan, gaslampje erbij. Oh oh, wat had het ongedierte een pret. Een bord vol eten, lekker warm, daar hadden ze wel zin in! Wij dus iets minder maar ach, het was toch donker en het zou me niets verbazen als er een vlieg of mug mee naar binnen is gegaan. Het eten was overigens niet erg lekker, volgens ons een oude geit waar ze vanaf moesten….

Op tijd naar de tent want we waren toch wel moe van deze dag. Benieuwd hoe we slapen….ik moet er zeker 2 keer per nacht uit voor het toilet en midden in de woestijn is het wel heel erg donker. Blijkbaar ben ik dan niet zo’n held. Gelukkig mag ik Teun wakker maken en wil hij met mij mee met z’n zaklamp.

11 september Vannacht 2 keer eruit en in het aardedonker naar een soort toilet. Teun hield zijn woord en liep gelukkig met mij mee. Om half zeven ontbijt want het is nog een pittig stukje terug en voor de zon erg warm wordt moeten we weer terug zijn. Het ontbijt….tja wat zal ik daar van zeggen: het was lang geleden dat er mensen in het bivak hebben geslapen. Volgens mij hadden ze toen wat brood laten liggen en kregen wij dit op ons bord….helaas. We hebben er wel om moeten lachen. De jam smaakte wel lekker…

Al snel weer teruggereden maar na een minuut of 20 kreeg Teun last van zijn kont. Hij zat net op een randje van het zadel. Nou, dat heeft hij geweten, het was helemaal kapot. Na een heerlijke dag en nacht in de woestijn reden we weer terug naar ons hotel waar we snel een wasje door het ligbad hebben geslingerd en verder de hele dag niets meer hebben gedaan.

12 september Vandaag weer vroeg op, we moeten 300 kilometer rijden door de woestijn, eindbestemming is Tata.

En mensen, wat heb ik een spierpijn van de kameeltocht. Snap er niets van, Teun heeft nergens last van! Om 8.30 uur vertrekken wij richting Tata. Het eerste stuk gaat goed, mooi asfalt maar na 40 km houdt de weg op en worden het keien. Och, zal wel een klein stukje zijn omdat ze met de weg bezig zijn….jaja, wisten wij veel. Deze weg schijnt gebruikt te worden door de coureurs die oefenen voor Parijs- Dakar!

Er kwam geen eind aan en met een gangetje van ongeveer 40 sukkelden we maar door. We dachten dat het niet erger kon maar oh nee toch….? Ook deze weg hield op en er restte alleen een soort keienpiste waar je met een 4x4 overheen kon. Voor de zekerheid aan een wegwerker gevraagd hoe lang deze keienpiste was….1 kilometer maar. Nou, als je alleen maar stapvoets kan rijden, je hebt geen telefoonverbinding, het is boven de 35 graden en er is geen mens in de buurt dan mag je hopen dat de auto het niet begeeft of dat je vast komt te zitten met de bodem. Man oh man, ik heb me toch even niet zo prettig gevoeld.

Het zou allemaal heel leuk zijn als we er op voorbereid waren geweest: genoeg drinken ingeslagen en een grote 4x4 en niet zo’n lullig Peugeotje wat steeds meer gaat rammelen. De schroeven op het rechterspatbord sprongen er spontaan, met lak en al af! We hebben echt uren achtereen geen mens gezien, alleen in de verte een nomadetent. We hebben er uiteindelijk 10 uur over gedaan en wat waren we blij weer in de bewoonde wereld terecht te komen!!

De auto even laten wassen, het stof zat zelfs helemaal in de auto en onze koffers, nog een wonder dat ik niet een astma aanval heb gehad! Snel op zoek naar een overnachtingsplek en weer op tijd het bed in, morgen weer een lange rijdag. We moeten immers zorgen dat we aan de andere kant van Marokko terechtkomen.

13 september Na een nacht vol rare dromen zijn we na een heerlijk ontbijt weer vroeg vertrokken. De planning was om een paar dagen naar Agadir te gaan maar dit hebben we aangepast. Eindbestemming vandaag is Tafraoute, een plaatsje in een oase in het Amelndal.

Rijdend door prachtige berglandschappen met overstekende kuddes kamelen, geiten en schapen knort ons Peugeotje er rustig op los. De bergen schijnen de oudste ter wereld te zijn en zijn prachtig van kleur en samenstelling. Dan weer rood, dan weer groen, elke keer weer anders. Soms kom je een vrouw tegen, gebukt onder een bos met takken, of spelende kinderen op de weg. Waar ze vandaan komen of naar toe gaan? Geen idee want er is in de weide omtrek geen huis te zien.

Na een rit van zeker 4,5 uur komen we op de plek van bestemming aan. Een prachtige plaatsje, Hotel kashbah Chez Amaliya. Gerund door een Nederlandse die er helaas niet is, ze is even in Nederland.

We doen maar een keer gek en nemen de junior suite, een ruime kamer met uitzicht op de bergen. We besluiten hier 3 nachten te blijven, de omgeving is zo mooi dat we er morgen op uit willen om te fotograferen.

Politie, oude bekenden in Essouaira en Marrakech

14 September De Nederlandse eigenaresse Liesbeth van Auberge Chez Amaliya blijkt er toch wel te zijn, ze was niet naar Nederland maar naar de ambassade in Rabat. Ze vond het erg leuk dat er onverwacht Nederlanders bij haar komen slapen en ze weer even in haar eigen taal kan spreken.

Als tip gaf ze ons een route door de anti Atlas, een prachtige tocht over kronkelende bergwegen met mooie dalen. Na een tijdje kwamen we in een dal met een prachtige oase. Onderweg even gestopt en werden aangesproken door een oud mannetje. Met handen en voeten gaf hij aan zere knieën te hebben en in deze hitte nog 3 kilometer te moeten lopen. Ja en wat doe je dan, je geeft een lift. Als dank werden we bij hem thuis uitgenodigd om wat te eten maar dat hebben we afgeslagen, we hadden daar op dat moment niet veel zin in.

Terug in Tafraoute een plekje om te eten en drinken gezocht maar het bleef alleen bij een cola uit een flesje. Bij het ruiken van de man zijn kleding en adem verging ons de eetlust. Achteraf denk je…hadden we maar bij dat oude mannetje gegeten…..

We eten elke dag tajine, vaak met kip en groente. Ik weet het zeker, thuis ga ik ook een tajine kopen. Wat mij betreft kan daar geen patat met mayonaise tegenop!

Naast ons in de auberge zit een Spanjaard die hier al 2 weken is en een paar prachtige schilderijen heeft gemaakt van de omgeving. Hij vraagt aan Teun of hij een foto van mij wil mailen, die had hij toevallig gezien op onze pc. Zou hij daar zo’n mooi schilderij van gaan maken of is het voor boven zijn bed….-:). Hij vertrekt een dag na ons naarEssaouira. We spreken af om daar met elkaar wat te drinken. Ben benieuwd of we elkaar tegenkomen. Hij is dan weer op weg naar Madrid met de auto, geen kinderachtige afstand vanaf het zuiden van Marokko.

15 september Vandaag een relaxdag. Op het programma staat alleen een bezoek aan een maison traditionele. Een blinde man heeft, samen met zijn zoons, zijn huis opengesteld voor bezoekers zodat je kan proeven van de leefstijl van de berbers. Het bezoek is indrukwekkend. Het huis is gebouwd van leem met stro, heeft muren van een meter dik en is lekker koel. Op de begane grond is plek voor het gereedschap en de ezel. Op de 1e verdieping in het midden vindt je de keuken, deze heeft altijd een centrale plek en daar omheen is een gang met toegang tot wat kamertjes. In de winter slapen ze in deze gang, dicht bij de keuken, om lekker warm te blijven. Via een lemen trap kom je boven in de ontvangstruimte voor gasten. Hier staat het mooiste servies en theekannen. Langs de muren staan comfortabele banken met gerieflijke kussens die uitnodigen om er lekker in te hangen. Dat heb ik dan ook snel gedaan……

Na dit bezoek lopen we heel langzaam weer terug naar onze auto, het is midden op de dag en bloedheet! Snel weer terug naar de auberge voor een douche en relaxtijd aan het zwembad.

16 september Vroeg vertrekken wij naar Thagazoute, een surfdorpje langs de oceaan. Het dorp schijnt wereldwijd surfers aan te trekken…… Na weer een prachtige bergweg, het schijnt de mooiste van Marokko, arriveren we in Thagazoute. Inderdaad veel surfers te zien maar ik begrijp niet zo goed waarom het wereldwijd surfers aantrekt. Nu heb ik ook geen verstand van golven maar die zullen dan toch de doorslag geven.

De accommodaties vallen enorm tegen. Wij slapen bij een Marokkaanse thuis. Het uitzicht op de oceaan maakt het allemaal goed want het bed was al beslapen door onze voorgangers, het zand zat nog tussen de lakens en ze ruiken niet erg fris…..niet te veel over nadenken dus. Het was maar voor 1 nacht en och, het kostte maar 30 euro voor ons samen.

17 september Het vieze onderkomen al om 7.00 uur verlaten om richting Essaouira te gaan. Gelukkig weet ik waar we daar terecht komen want ben daar al een keer met Denise geweest. Vertrekkend uit Thagazoute zien we een berg afval die bestormd wordt door geiten. Ze klauteren er bovenop terwijl de geitenhoeder zit te wachten tot ze klaar zijn. Hij zal wel denken, scheelt mij mooi een lange tocht in de bergen op zoek naar eten. Bij ons zijn het de katten die aan de vuilniszakken trekken…..

Na een half uurtje rijden komen we in een schattig dorpje, Amesnat, waar de wekelijkse markt wordt gehouden. De boeren uit de omtrek rijden af en aan met hun ezelskarren vol groenten en fruit en dit wordt met ernstige gezichten gewogen en verkocht. Lopend langs de winkeltjes vol fruit kom je zomaar ineens een vertederend oud mannetje tegen die ik op de foto wil zetten. Met bruine kraaloogjes en kraaienpootjes om de ogen roept hij ondeugend dat hij niet op de foto wil: ojojoj madame ojojoj. De buurman komt er even bij en ja hoor, hij poseert toch achter de druiven en bananen. Hij kan het echter niet laten om nog even te protesteren, al is het dan maar voor de vorm.

Dit leuke plekje verlaten wij na een lekker ontbijt van stokbrood, Marokkaanse thee en zwarte koffie. Na een uurtje rijden worden we door de politie van de weg gehaald, we hebben 10 kilometer te hard gereden volgens de laser. Met ernstige gezichten worden de autopapieren en rijbewijzen gevraagd. Nadrukkelijke komt het bevel: stay in the car! We zien eerst nog een Marokkaan die met gebogen hoofd een preek krijgt. Na zijn vertrek zijn wij aan de beurt. Teun wordt uit de auto gehaald en moet bij de chief komen. Hij moet 500 dirham betalen, dit is ongeveer 45 euro. We geven 600 dirham want we hebben niet kleiner en wachten heel bescheiden af op wat komen gaat. Teun bij de chief en ik in de auto. Op een gegeven moment komt de andere agent naar de auto gelopen en geeft mij 400 dirham terug met de mededeling: koop daar een lekker kopje koffie van in Marrakech. De overige 200 dirham zijn voor koffie voor mijn collega en mij. Hiervan vallen toch spontaan de wielen van je auto!!!!!! Staan er van die strenge mannen met enorme pistolen en een lasergun langs de weg en vertrek je terwijl zij de grootste lol hebben! De agent merkt wel op dat het komt omdat we Hollanders zijn, aan Engelsen hebben ze een behoorlijke hekel. Die waren er volgens mij ook niet zo genadig afgekomen….!

En dan is er Essaouira: een dorpje in de kom van een baai, witgeschilderde huizen met blauwe kozijnen. Het decor voor een schilder en toevluchtsoord voor de kunstenaar en iedereen die van rust en relaxen houdt. We verblijven in Emeraude hotel, voor mij niet onbekend. In 2010 ben ik hier geweest met Denise en ik was ook erg benieuwd of sommige mensen er nog woonden.

Op zoek naar Mohammed, een kunstenaar die prachtige dingen maakt van thuja-hout. Na 3 keer langs zijn werkplaats te zijn gelopen gaat de buurman hem zoeken. Hij komt er blij aangelopen maar ziet er niet erg goed uit. Hij heeft 2 weken daarvoor een blok hout tegen zijn borstkas aangekregen. Dit blok schoot van zijn draaibank een sjeesde via alle muren in zijn werkplaats van 1 bij 2 meter tegen zijn borst. Sindsdien is hij uit de roulatie. Maar…hij is niet van plan om ons zo weer te laten vertrekken. Hij diept uit een fotoalbum een foto van Denise op…..die had ik in 2010 naar heb opgestuurd! Daarnaast geeft hij Teun uitleg hoe hij zijn schaaltjes maakt. Van een oude aluminium pan knipt hij strookjes van 2 a 3 milimeter die hij in het schaaltje tikt met een hamer. Echt kunstig om te zien met een prachtig resultaat. Met een schaaltje rijker, een cadeautje van hem voor Denise en weer nieuwe foto’s, die we beloven op te sturen, verlaten wij zijn werkplaats. Hij kan weer terug naar zijn huisje om verder te herstellen. We stoppen hem nog wat extra’s toe want geen werk is geen geld in Marokko.

Onze Spaanse kunstenaar zijn we helaas niet tegen gekomen maar we hebben zijn mailadres dus zullen wel een mailtje sturen.

20 september Afscheid genomen van Essaouira, zal ik hier ooit nog eens komen? Teun weet het zeker, Marokko is voor hem maar eenmalig. Ik weet het niet…….In drie uurtjes rijden we naar Marrakesh en na lang zoeken vinden we de ingang van het vliegveld. De auto inleveren en een taxi zoeken was binnen 5 minuten geregeld. Binnen een half uur zaten we in Riad de l’Oriëntale. Een oase van rust midden in de medina. Snel de koffers in de kamer achtergelaten en de medina in……wat een avontuur weer. Zal ik nog plekjes herkennen?